Czy my kochamy swoje dzieci bardziej niż nasi rodzice kochali nas?

*Mam0, Tat0 – przeczytajcie do końca 😉

Kontrowersyjny tytuł. Trudne zagadnienie. Wpis ten będzie bez odpowiedzi bo nie potrafię odpowiedzieć na nurtujące mnie pytanie / zagadnienie. Przeczytajcie.

Kto pamięta ręka do góry jak będąc dzieckiem bawił się na polu lub na dworze (byle na zewnątrz) wraz ze zgrają kolegów i koleżanek? Ja osobiście pamiętam to bardzo dobrze, mimo że od tych czasów upłynęło wiele wody w Wiśle. Pamiętam, że biegaliśmy po okolicznych budowach, a budowało się wtedy oj budowało, skacząc po rurach, betonowych płytach, czasem któreś z nas się otarło o jakiś drut. Pamiętam jak bawiliśmy się w chowanego w piwnicach okolicznych bloków. Pamiętam jak chodziliśmy nad niedaleki staw. Pamiętam, że żadne z nas nie miało żadnego kontaktu z rodzicami (wracaliśmy do domów na szybki obiad a potem dalej zabawa), że oprócz wspomnianego szybkiego obiadu przychodziliśmy raczej wieczorem. Pamiętam, że jeździliśmy na rowerach po okolicy i mieliśmy niezłą frajdę. Pamiętam, że moglismy codziennie powtarzać te czynności, a nie że działy się raz na jakiś czas.

Nie idealizuję czasów swojego dzieciństwa. Miało swoje plusy ale i też minusy. Nie wiem tylko co się stało, że w obecnch czasach nie ma mowy o tym, żeby dzieci robiły to, co my w ich wieku. Nie mieszkam na zamkniętym osiedlu ściśle strzeżonym i monitorowanym i rozglądając się po ulicach mojej okolicy nie widzę dzieci bawiących się czy ganiających między blokami. Widzę za to około trzydziestoparolatków stojących pod klatką koło łatki trzymając w jednej ręce otwartę puszkę piwa a w kąciku ust jest tlący się papieros. Jakieś stracone pokoleniemm, czy co? Nie słychać już wołania dzieci: ‚Maaaamooooo’ czy wołania mam: ‚Chodź na obiad!’. Dzieci raczej nie chodzą już z kluczem na szyi i same nie zajmują się sobą wtedy kiedy rodzice są w pracy. Teraz zatrudniane są nianie, opiekunki żeby odebrać dziecko ze szkoły i zająć się nim w czasie kiedy rodziców nie ma. Z rozmowy z koleżanką z UK wiem, że Ona ma takie same obserwacje i też się nad tym zastanawia, więc to nie jest tylko obserwacja na podwórku polskim. To się dzieje globalnie!

Obserwując otaczającą mnie rzeczywistość zaczęłam się zastanawiać co się stało. Czy nasi rodzice nas kochali mniej niż my kochamy nasze dzieci? Czy przejmowali się mniej tym co się z nami może stać? Czy nie zdawali sobie z tego sprawy? Czy dziecko miało mniejszą wartość dla społeczeństwa niż ma teraz? Jaka jest przyczyna tak diametralnie zmienionego podejścia do dzieci? I czy pytanie w tytule jest w ogóle dobrze postawione?

Może chodzi o to, że teraz w świecie ciągle jesteśmy atakowani informacjami co się dzieje w kraju czy na świecie. Kiedyś zdarzały się równie przerażające rzeczy, ale nie było o tym tak głośno jak jest teraz. Nie było dogłębnej świadomości tych zagrożeń.

Może nieograniczony dostęp do informacji sprawił, że jednak świat jest bardziej brutalny a co za tym idzie jest bardziej niebezpieczny?

Może dzieci podskoczyły na drabinie systemu społecznego i jest to postęp cywilizacyjny? Choć oczywiście nadal zdarzaja sie degeneraci. Niestety.

Może jednak posunęliśmy za daleko w stawianiu dziecka na pierwszym miejscu? Może jest to przegięcie w drugą stronę?

I jaki wpływ na same dzieci ma ta zmiana nastawienia? Czy nie budujemy wokół dzieci kokonów, nie otaczmy je parasolem ochronnym. A tym samym czynimy z nich nieprzygotowanych do życia jednostek? Czy podejście naszych rodziców nie przygotowało nas lepiej do życia i dania sobie rady z potencjalnymi problemami życiowymi?

Myślę, że nie ma jednej, spójnej odpowiedzi. Skłaniam się ku temu, że miłość jest taka sama, tylko okoliczności się zmieniły. Ja sama nie jestem w stanie krytykować żadnego podejścia. Nie chcę być nadopiekuńcza (choć to niełatwo bo bardzo blisko mi do matki helikoptera…) ale też nie byłabym w stanie spokojnie pracować nie wiedząc gdzie jest moje dziecko, co robi, z kim jest i czy nie dzieje się żadna krzywda. Jasne, że nie jest tak, że dzieci moje nie mają żadnej autonomii, bo mają. Ale nie jestem w stanie wyobrazić sobie pewnych sytuacji. Ze strachu. Uważam, że pewne dzisiejsze podejścia są lepsze i dobrze, że zostały zmienione. Ale jest to raczej szary obraz, nie czarno-biały. Co rodzic to opinia, dlatego jestem żywo zainteresowana Waszymi zdaniami na ten temat. Może się mylę na całej linii?

EDIT

Żeby moja osobista Mama nie obraziła się na mnie totalnie, chciałam dodać, że byłam dzieckiem kochanym, zaopiekowanym i odczuwałam rodzicielską troskę. Podane przeze mnie przykłady są może przerysowane, ale chciałam oddać istotę tego, o co mi chodzi. Mamo, Tato – dziękuję za szczęśliwe dzieciństwo i za pełne zaufanie 🙂 I mam nadzieję, że się nie obraziliście!